Van 'Zie jij mij?' naar 'Ik zie jou!'

Maartje: Djairo heeft ontzettend veel sturing en begeleiding nodig en bezorgt mij daardoor regelmatig de nodige kopzorgen. Soms vraag ik me wel af wat dit voor invloed dit op Nolan heeft, aangezien ik vaak verwacht dat hij bepaalde dingen zelfstandig oppakt, terwijl hij nog maar net 5 jaar oud is. Echt leuk kan dat niet zijn. Ik wil er wel écht voor waken dat hij niet zo’n irritant schreeuwkind wordt, of altijd maar de clown uithangt, simpelweg omdat hij ook gewoon eens gehoord en gezien wil worden. Als Djairo naar de opvang is probeer ik daarom zoveel mogelijk quality-time met Nolan te besteden. Nolan is een slim ventje en houdt al best vaak onbewust rekening met de beperking van zijn grote broer. Hij weet inmiddels dat Djairo anders reageert dan andere kinderen en vaak een kort lontje heeft. Toch knalt het soms flink bij ons thuis. Ik vind het dan toch echt lastig om te vragen of hij  ‘de verstandige' kan zijn, want dat er andere regels gelden voor Djairo is natuurlijk niet makkelijk uit te leggen aan een 5-jarige.'

Fotograaf Vera Duivenvoorden weet wat het is om een Brus te zijn. Ze groeide op in een gezin waar veel hulpverlening over de vloer kwam voor haar broer en zus. Geen één hulpverlener heeft echter ooit gevraagd hoe het met haar ging. Daarom richt zij nu de lens speciaal op hen, de Brussen!

Bij dit persoonlijke project in samenwerking met MEE Amstel en Zaan volgt ze drie jongeren die een broer of zus hebben met een vorm van autisme. Via de foto’s en verhalen wil ze meer (h)erkenning creëren voor jonge mantelzorgers. Deze fotoverhalen worden op meerdere locaties waar veel jongeren komen in Amsterdam geëxposeerd. Ook worden en gastlessen gegeven op scholen waarmee ze proberen deze onzichtbare groep zichtbaar te maken en begrip te creëren voor de vaak lastige situatie waarin zij, maar misschien ook wel de leerlingen zelf, in opgroeien.

Lees hier meer over hoe het project 'Zie jij mij?- jonge mantelzorgers in beeld'